A nie mówiłem ... tzn. pisałem?

Tak to jest, gdy zamiast mówić o istocie rzeczy, zaczyna się odchodzić od tematu, rożne dygresje i polemiki aplikować.

Istotą rzeczy jest niehumanitarne traktowanie zwierząt i walka z tym zjawiskiem, a liryka powyższych postów skupia się na sprawach, które nic z tą istotą nie mają wspólnego.

Ot - po prostu - nadepnąć przypadkowo temu na odcisk, tamtemu - i możemy pożegnać się z tematem zasadniczym.

Romanie - niech powtórzę - słowa, słowa, slowa ... i po co one?

Janusz

"Dla mnie dyskusja o tym tutaj to bicie piany i tyle."

Właśnie w poście #149 pisałem o tym, żeby przestać dyskutować, tylko, jeśli jest taka potrzeba i pomysł, coś zrobić.
Kurcze ... pisałem o tym najlepiej jak umiałem - ale jak widać - niewiele umiem.

Czyli proponujesz Romanie bić pianę na inny temat? ;-)))

Mniej emocji, potem pojawiają się skrajności...

Że ten do niczego już, a tamten kompletnie zid...

itd.

A zrobić w temacie, oprócz "bicia piany" oczywiście, obecnie niewiele można, ponieważ społeczeństwo w swej zdecydowanej większości obchodzi się ze zwierzętami tak jak obchodzi (przykładów na traktowanie zwierząt jak członków rodziny i na traktowanie jak przedmioty, których można się w każdej chwili pozbyć mam co niemiara)...

Osobiście zdecydowanie inaczej patrzę na moje domowe papugi (mieszkają u mnie i dlatego) niż na jakieś zwierzę, całkowicie anonimowe...

Wszak tak traktują się także ludzie, inaczej patrzą na osobę znaną, bliską...inaczej na osoby nieznane pokazywane w tv, często w sytuacjach zagrożenia lub po jakichś kataklizmach...

jak łatwo gapić się na leżącą ofiarę wypadku, która jest osobą nieznajomą...

Zatem mniejsza o instytucje i paragrafy...

one w zakresie zmiany stosunku ludzi do zwierząt trochę mniej pomogą...

i tu widać, że blisko do siebie takim organizacjom jak OSKKO i Empatia,

tylko, żeby popierać (współpracować) trzeba się poznać, zwrócić uwagę na swoje cele działania, programy...

I dlatego sądzę, że Empatia ma wiele do zrobienia... tym będzie łatwiej jeśli znajdzie sojuszników...

całkowicie Darka rozumiem, zaczął ich szukać...

życzę mu sukcesów w pracy na rzecz ochrony zwierząt, polepszenia ich bytu...

pozdrawiam

i ja zyczę powodzenia oraz..

Hmm.. Mój Piotrek wrócił jakiś rok temu ze szkoły i powiedział że do cyrku nie pójdzie bo tam "męczą zwierzęta". Jeszcze wtedy nie było ministerialnej akcji:-)

Nie uważam, wierząc mu, by te wszystkie lwy, konie i niedźwiedzie świetnie się bawiły pokazujac nam sztuczki. Misie radośnie nam tańczyły a słonie uszczęśliwione klękały itd..

-----------------------------------------

Więc czemu nie mówić o tym w szkole? Nawet jak ministerstwo bywa niezręczne?

Bo może być - idąc takim torem rozumowania - tak, ze to przeciwnicy takiej a nie innej decyzji urzędnika zaczną wokół sprawy, odrzucając przesłanie i cel działań, ....bić pianę;-)

I np zalecać koleżeństwu by nic a nic nie robiło bo tak każe ministerstwo. A co każe ministerstwo jest be:-)

-------------------------------------------

W kwestii biletów.

Jest nie bardzo moralnie (i prawnie) dopuszczalne to - co jak wiem - się z tym dzieje.

Że nauczyciele rozpowszechniają bilety na imprezy firmy komercyjnej. Wiem że w każdej puli - na zachętę dla rozpowszechniaczy jest kilka biletów bezpłatnych.

To chyba wbrew jakiś tam przepisom? I antykorupcjom:-)

No ale może ja się czepiam;-)

"przeciwnicy takiej a nie innej decyzji urzędnika zaczną wokół sprawy, odrzucając przesłanie i cel działań, ....bić pianę"

Wężykiem, wężykiem. ;-)))

a czy wiedzieliśćie,że

20 grudnia był pierwszym ogólnopolskim Dniem Ryby -"Daj karpiowi swięty spokój"

Organizatorem było stowarzyszenie Empatia.

a ja tego karpia....

ale ja naprawdę nie wiedziałam!

to, że karp choc ryba, też ...człowiek odczułam wyraźnie stojąc w kolejce w hipermarkecie Geant, gdy przede mną klient wyłozył na taśmę kasy kilka zawiązanych worków z karpiami, a w tych workach szamotały sie jeszcze żywe ryby

cos tam sobie pokrytykowałam

ale mam niedosyt

zważywszy na krwawą orgię zabijania w sektorze z rybami - na oczach dzieci w świetle lampek, choinek, przy dźwiękach kolęd o bydlątkach klękających przy żlobie

na naszych oczach, przy naszym przyzwoleniu rozgrywa się groteskowy spektakl

nie podoba mi się

Tak se czytam Dygasińskiego i trochę inaczej go odczytuję. I przekonuję się po raz enty, że cytaty wyrwane z kontekstu kiepskie są... Kto wie, że Dygasiński był współzałożycielem Towarzystwa Opieki Nad Zwierzętami?

"Z dwojga złego -- pisze Adolf Dygasiński w Nędzarzach życia -- nie wiadomo, co jest gorsze: okrucieństwo względem zwierząt, czy ckliwy sentymentalizm dla jakiegoś żolka. Uczucie oburzenia wywołuje w nas okrucieństwo ludzkie w obcowaniu ze zwierzętami. Ale prawdziwie wstrętnym i naturze przeciwnym jest poświęcanie psom tych uczuć, do których jedni ludzie tylko mają prawo. Nie zapominajmy nigdy o jednej rzeczy, gdy stajemy w obronie zwierząt -- mianowicie też: że człowiek nie może celów swego życia poświęcać dla psów, kotów, itd. On powinien tylko piastować swą ludzką godność w obcowaniu ze zwierzętami".

i dalej cytuję Dygasińskiego:

"Dziełem prawdziwie godnym człowieka jest otoczyć się zwierzętami, zaspokajać -- o ile można -- ich potrzeby, poznawać je, lubić, współczuć z nimi, wspierać je swoim wyższym rozumem w sposób właściwy. Prawdziwy monarcha musi być dobrym ojcem, lecz nie przeklinanym tyranem. Chroniąc się przed nami w popłochu, zwierzęta wyrażają nie tylko swój strach przed człowiekiem, ale i wstręt, jaki mają do ludzi. Człowiek jest w mocy zwiększyć sumę szczęścia na świecie; ma on to nawet obowiązek uczynić -- a zwiększa sumę niedoli, ponieważ rządzi jak srogi tyran: więzi, zabija, dręczy. (...) Nie mamy nic przeciwko temu, że człowiek musi tępić różnych szkodników, zakradających się do jego obory i kurnika. Zwracamy tylko uwagę, że istota tak potężna pod każdym względem okazuje się być nierozumną i mało szlachetną względem stworzeń, pozostających w jej niewoli. Za brak rozumu uważamy nieznajomość życia zwierząt i rozszerzanie o nich dziwnych plotek, brakiem zaś szlachetności nazywamy uczucia nienawiści i fanatyzm prześladowania zwierząt, które nic a nic nie są temu winne, że je przyroda zwierzętami uczyniła. Każde zwierzę godne jest tego, aby je poznać; ani jedno zaś nie zasługuje na to, aby je nienawidzić i z nienawiścią prześladować. Interesa czysto ludzkiej moralności wymagają, ażebyśmy pod obu względami wznieśli się wyżej, niż to obecnie ma miejsce".

Marek

adooo

a co ty mu? Temu Karpiu????

;-)))

A ta akcja to co? Strasznie zabawny tytuł miala:-)))
Moze to po prostu heppeningowe coś? Tytuł jakby na to wskazuje.

Marek teraz toś mnie wprawił w zadziwienie. Zobaczta jak to łatwo źle odczytać gdy podane coś bez kontekstu;-) Ciekawe czy cwaniak co nam taki wypreparowany cytat podał zrobił to specjalnie hę?

;-)

strasznie się tu śmieję:-)

a ja jestem wdzieczna za ten wątek;-)

bo dzieki temu doczytałam jak mnie wykorzystuje np. mój mąż!:-))

bo tak sobie czytam o empatii ( z małej literki ;-) i trafiłam na takie cudo:

Empatia może być wykorzystana w sposób cyniczny (wczuwam się w świat drugiego człowieka po to, by nim manipulować) lub naiwny (wczuwam się w świat drugiego człowieka po to, by biernie przyjąć do wiadomości jego subiektywne przekonania czy przeżycia także wtedy, gdy są one zaburzone i groźne).

wyrywam sobie z kontekstu tym razem na własny uzytek:-)))

Co do karpia posłuzył jako....ha!...tu tez moze mi sie wyrwac z kontekstu to zmilczę;-)

.....................................

"Daj karpiowi swięty spokój"

http://www.garaz.most.org.pl/inf3.htm

przy okazji Dygasińskiego:-)

juz chyba nie raz dokonano  oceny na podstawie przesłanek:-)))

Tym zwykł mawiać "nie czuję się kompetentny, więc chętnie zabiorę głos":-)))

"A, poza tym, Kartagina powinna byc zniszczona"

"nie czuję się kompetentny, więc chętnie zabiorę głos":-)))

Kurde, z japy mnię to wyjęłaś - gdyby nie to życiowe motto na żadnym forum bym nie zaistniał:-)

A ekologów i tak nie lubię!!!!!

No i proszę - znów polubiłem Dygasińskiego.
Wyrywanie zawsze jest bolesne - szczególnie zębów. ;-)))

Pytanie tylko:
Z jakiego kontekstu Marek wyrwał te słowa. ;-)))

No to dłuższy cytat. Dygasiński nie tylko kochał zwierzęta. Był świetnym ich obserwatorem. Jeśli chcecie mogę cytować dalej...

Fragment opowiadania "As":

Bywają ludzie z bardzo krewkim temperamentem, ale największy nawet narwaniec − człowiek nie daje się porównać z psem − wariatem, zwłaszcza gdy pies okazuje wesołość, ochotę. Gdy się zdarzy taki sangwiniczny wyżeł wpadający w szały, potrzebuje on wytrawnej ręki wychowawczej, aby go uczyniła dobrym, mądrym psem myśliwskim − i to we właściwym wieku. As stanowił ideał psa − szaleńca. Sprzedał go był jakiś mieszkający na Sewerynowie emeryt, który miał sześć córek i te z młodym wyżłem wyprawiały w domu takie hałasy, że stary nie mógł się oddawać swej nałogowej poobiedniej drzemce. Tyranizowany przez córki, nie śmiał im zabronić swawoli zgiełkliwej i przemyśliwał tylko, jak by się tu pozbyć nadzwyczajnie hałaśliwego psa. Otóż, kiedy wyczytał w kurierze ogłoszenie pana Albina, nikomu nic nie mówiąc wyprowadził potajemnie z domu Asa i sprzedał go szczęśliwie.

Zabrzeski niebawem sprawił sobie książkę o układaniu wyżłów i systematycznie rozpoczął domową edukacją psa, polegającą na nauczaniu warowania i aportowania. Wyraz „waruj!” był teraz ciągle na ustach pana Albina. Jednakże As, który wiek szczenięcego żywota spędził między pannami, karmiony przysmakami i pieszczony do zbytku, uważał sobie takie „waruj!” za proste wezwanie do figlów i w odpowiedzi na to szczekał zapalczywie, wyskakując jak szalony przed swym nauczycielem. Stosownie do przepisów książki, nauczyciel przyciskał nieraz ucznia ręką do ziemi, z ogromnym naciskiem wykrzykując: „Waruj, waruj!” Ale skoro tylko ręka pofolgowała, As się natychmiast zrywał i w dwójnasób wynagradzał sobie takie przymusowe zahamowanie energii. Co tu począć?

Książka radziła, ażeby − w razie, gdy nie skutkują środki łagodne i pies okazuje upór − użyć sposobów surowych, to jest zastosować powszechnie znaną, a słusznie przez długi czas cenioną metodę patyka. Chociaż niefachowy pedagog, Zabrzeski wiedział, że ból doświadczony na własnej skórze obudza pożyteczne uczucie obawy, która z kolei rzeczy wiedzie do posłuszeństwa, czyli do zaniechania uporu. Zdawałoby się, że to spostrzeżenie psychologiczne jest prawdą niezaprzeczoną i że trzeba nie mieć oleju w głowie, aby się zrzec tak skutecznego środka, a jednak...

Nie wskórawszy nic a nic w pierwszym tym dziale domowej edukacji, nauczyciel uznał za rzecz właściwą przystąpić do działu drugiego, to jest do niezmiernie trudnej nauki aportowania. Dla psa − flegmatyka z usposobieniem leniwym warowanie niewiele nastręcza trudności, gdyż spoczywa ono już w usposobieniu: pies − próżniak i bez nauki kładzie brzuch na ziemi, głowę między wyciągnięte przednie łapy i leży. Wyżeł z żywym, gorącym temperamentem ma już we krwi niejako aportowanie.

Och, As okazywał aż nadto pochopności do chwytania w zęby wszystkiego, co się nadarzyło. Gdy raz znalazł na sofie otwartą książkę o układaniu wyżłów, wlazł z nią pod sofę i tam doszczętnie podarł, pogryzł. Za to otrzymał znowu chłostę szpicrózgą i wprawdzie nie utracił chęci do brania w zęby innych przedmiotów, ale sam widok książki napełniał go nieopisaną trwogą. Pokazuje się, że aby oduczyć, trzeba bić za każdą rzecz; aby nauczyć, bicie często nie pomaga. Mocna wiara w uogólnione teorie prowadzi wychowanie psów na manowce: psy − są to indywidualności.

Pan Albin też coś jak by pojmował, iż spełnienie rozkazu „waruj!” brzmi dla Asa ponuro, przechodzi poniekąd jego siły; tymczasem „aport!” pobudza go do czynności. Za podnoskę do aportowania miał posłużyć okaz wypchanej wiewiórki, stary grat wyciągnięty spomiędzy rupieci. Naszemu wyżłowi aż się ślepie zaiskrzyły, gdy pan jego z wyrazem „aport” na ustach trzymał w ręku wiewiórkę.

Owe lekcje tak wypełniały czas Zabrzeskiemu, że teraz później jadał śniadania, wcześniej powracał do domu z kolacyj, wstawał regularnie o ósmej z rana i zaraz się zabierał do lekcyj z wyżłem.

Już po upływie dwóch dni nauki wydało się panu Albinowi, że As zrobił znaczne postępy w aportowaniu, gdyż jakkolwiek nie odnosił jeszcze panu podniesionego przedmiotu, pozwalał go sobie jednak odbierać. Toteż trzeciego dnia rano nauczyciel, dumny z osiągniętych rezultatów, a pełen nadziei na przyszłość, pod najlepszą wróżbą rozpoczął swoją pracę. Za pierwszym rzuceniem podnoski i na zawołanie „aport!” As z właściwą sobie skwapliwością i zwinnością poskoczył ślizgając się po woskowanej posadzce, o którą stukały jego pazurki. Pełen zapału pochwycił w zęby upragniony przedmiot, ale ani myślał odnosić go panu, tylko co tchu zmykał gdzieś tam na tyły mieszkania. Właśnie o tej porze służący Franciszek powynosił z mieszkania na dziedziniec meble, aby z nich kurze wytrzepać, i zostawił tylne drzwi otwarte, co pozwoliło wyżłowi swobodnie wymknąć się z domu.

− As, do nogi!... As, aport!... − wołał Zabrzeski stanąwszy w negliżu przy lufciku.

Pies spojrzał parę razy w okna pierwszego piętra, jak gdyby drwił z krzyków swego mistrza, a potem wyciągnął się pod pompą według przepisów o warowaniu i trzymając między przednimi łapami wypchaną wiewiórkę, zaczął ją pracowicie patroszyć.

Krzyk pana Albina posłyszał trzepiący meble Franciszek i chciał wyżła zawrócić do mieszkania. To mu się nie udało, gdyż zbieg porwał podnoskę i z podniesionym w górę ogonem bardzo raźno, ochoczo derdnął za bramę. Zaraz na ulicy spotkał go inny pies, pudel z pochodzenia, właśnie kończący obwąchiwanie węgła domu, a teraz zaciekawiony w najwyższym stopniu przedmiotem niesionym przez Asa w zębach. − „Co by to mogło być takiego?”...

Ponieważ Zabrzeski mieszkał przy Erywańskiej, przeto wyżeł wydostawszy się na ulicę niedaleko miał plac Ewangelicki, dokąd też żwawo się puścił, a za nim pędził w derdy ów rozciekawiony pudel, pragnący namiętnie zajrzeć z bliska Asowi w zęby. Za psami w odległości kilkunastu kroków podążał służący Franciszek z trzepaczką w ręku, złowrogim spojrzeniem w oku i przekleństwem na ustach:

− Bodaj jasne pioruny spaliły taką służbę!...

Mało kto może zwrócił uwagę na to, że plac Ewangelicki jest od dawna ulubionym punktem zbornym psich schadzek, szczególniej w godzinach porannych. W porze letniej, jak tylko się rozpocznie dzienny ruch miejski, można się tutaj przyjrzeć wielce uciesznym scenom psich figlów. Właśnie i teraz wyprawiał tam harce, skoki, pląsy jakiś nadzwyczajnie zwinny mopsik z ogonkiem w kółko zakręconym i w obróżce z dzwoneczkami. Za współzawodnika w turnieju popisowym miał ten psi akrobata atletę, ogromnego popielatego doga z obciętymi uszyma, w szerokiej metalowej obroży z monogramem swego pana. Kilka innych psów w charakterze widzów zdawało się brać żywy udział w widowisku: opasły, gruby w karku i pysku, z obwisłymi policzkami buldog; delikatny, wątłej budowy charcik, na którym mimo ciepłych promieni słońca drżała febrycznie skóra przywykła do pokojowej atmosfery; pudel przez nożyce na lwa wystrychnięty; wyżeł, co sfilistrzał w mieście używając ze swym panem tylko raz na dzień przechadzki od domu do knajpy; nareszcie jakiś mieszaniec skrobiący się nieustannie tylną łapą po wełnistym karku.

Niektóre z nich stały, inne przysiadły na ogonie, przyległy na brzuchach, a z ich fizjonomii można było wyczytać, że gdyby tylko posiadały ludzkie dłonie, z pewnością biłyby mopsikowi oklaski. Inteligencją i pełną wdzięku zręczność malców widocznie psy nawet cenią wyżej aniżeli brutalną siłę olbrzymów.

Pojawienie się na placu Asa i pudla nieustannie Asowi zaglądającego w zęby przerwało wesołą zabawę. Wszystkie psy, ile ich tam było, zwróciły ciekawe oczy na przybyszów, a każdy zdawał się wzrokiem zapytywać:

„Co też ten wyżeł może nieść w zębach?”

Niebawem wielki dog pierwszy przyskoczył do Asa, nastroszył się okrutnie i musiał mu warknąć do ucha jakąś brutalną groźbę, gdyż młody wyżeł bojaźliwie spuścił ogon, pokornie się przypłaszczył i jednocześnie wypuścił z zębów wiewiórkę. W tejże chwili lotem strzały przyskoczył mopsik, chwycił upuszczoną podnoskę i pognał z nią w cwał przez plac, a za nim popędziły teraz wszystkie psy, nie wyłączając Asa i przybyłego z nim pudla. Cała ta gromada obiegła naokoło kościół, po czym zjawiła się znowu na placu, naprzeciwko pałacu Kronenberga. Już ten, już ów zaskakiwał drogę mopsowi, który jednakże umiał się zawsze zręcznie wywinąć, a w ostatnim razie uchodził popod brzuchami psów większych.

Żywym ruchem roiło się to psiarstwo; z wiewiórki na wszystkie strony wyłaziły jakieś kłaki, a co ją który pies dopadł, skubnął, potem się zatrzymywał, smakował i usiłował wypluć pakuły, oblegające mu podniebienie.

Tak się tutaj rzeczy miały, kiedy niespodziewanie wtargnął na plac Franciszek, uzbrojony w trzepaczkę do mebli. Fizjonomia człowieka pełna goryczy, jego chód niecierpliwy, ruchy niespokojne i ta trzepaczka, wyglądająca jakoś podejrzanie w rękach ludzkich, wszystko to sprawiło, że As jakby poczuwając się do winy zaczął rejterować. Inne psy widocznie pozostawały w niepewności, co czynić, i wyczekiwały dalszego przebiegu wypadków. Atoli mopsik naraz wypuszcza z pyska podnoskę, odważnie naciera na Franciszka i szczeka zapalczywie. Pozostałe psy, zachęcone przykładem, tak dalece nabrały otuchy, że nawet As, dezerter, zawrócił i dopiero cała ta psiarnia opadła służącego, zuchwale nań nacierając, zajadle go oszczekując na różne głosy. Zaskoczony Franciszek używał trzepaczki jako broni odpornej, przy tym idąc tyłem wycofywał się z trawnika, pewny, że skoro dotrze do głównej alei placu, psy zaniechają dalszej napaści. Biedak zapomniał, że aleję główną oddzielają od trawnika pręty grubego drutu, przeciągnięte między drewnianymi słupkami! Skoro więc w swoim cofaniu się natrafił nareszcie nogami na ową zdradliwą przeszkodę, poderwany znienacka, padł tyłem jak długi na główną aleję nakrywając się nogami. Nie przewrócił on wprawdzie przechodzącej tamtędy właśnie jakiejś otyłej niewiasty, ale upadkiem swoim narobił jej takiego strachu, że baba wrzeszczała jak opętana. Powstały stąd zamęt usposobił psy do odwrotu, do czego może się też przyczynił i widok stójkowego, który już nadchodził w groźnej postawie.

Cała czereda z mopsikiem na czele powywieszawszy języki puściła się drogą poza kościołem, następnie przebiegła w skok ulicę Erywańską między snującymi się dorożkami i wypadła na plac Zielony, obiecujący daleko więcej swobody.

Markotny, bo potłuczony, Franciszek powrócił do domu, gdzie krótko a węzłowato oświadczył Zabrzeskiemu, że on godzi się tylko do obsługiwania panów, nie myśli zaś na stare lata zbijać psy po mieście, gdyż od tego są stróże, posługacze i inne podlejsze gatunki człowieka. Potem usiadł w przedpokoju i wymrukiwał, że go przepłacano, aby przyjął służbę w Ogrodzie Zoologicznym, a nie chciał, ponieważ uważa sobie za ostatnie upodlenie usługiwanie zwierzętom.

Pan Albin, człowiek mało stanowczy, zmilczał udając, iż nie słyszy tych przemów i przycinków; wypytał się tylko służącego, gdzie obecnie As przebywa, i sam osobiście wyruszył na obławę.

+ był nauczyczycielem gimnazjów krakowskich.

Mam drobne pytanie - i co z tego?

vide - deżawi wątek nr 19!!!

wilk czy owca?

Z drugiej strony:

http://miasta.gazeta.pl/rzeszow/1,34962,1842702.html

ag 28-12-2003, ostatnia aktualizacja 28-12-2003 18:45

W Żubraczem, w nadleśnictwie Cisna, wilki zaatakowały łanię w obecności ludzi.

0-->- To było kilka dni temu. Nad ranem wilki zaatakowały stado łań. Dwie z nich schroniły się na gankach domów, trzecia poszarpana wybiegła na drogę, za nią podążały drapieżniki. Widzieli to mieszkańcy i dzieci idące rano do szkoły. Wilki zupełnie nie reagowały na krzyki ludzi i kiedy poraniona łania uciekła do lasu, podążyły za nią. Po południu miejscowy leśniczy znalazł resztki zwierzęcia jakiś kilometr od wsi - opowiada Edward Marszałek z Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie.

Dwa dni wcześniej przy tej samej drodze do Łopienki znaleziono niemal doszczętnie zjedzoną łanię.

Na terenie nadleśnictwa Cisna wilki w ostatnich dniach zagryzły pięć łań. Drapieżniki dały się we znaki również w Stuposianach. Nadleśniczy Jan Mazur szacuje, że w ciągu ostatnich dwóch tygodni wilki zagryzły dwa jelenie o potężnych porożach, dwie łanie, dwa dziki i dwa cielaki jelenia. Na terenie nadleśnictwa pojawiły się aż cztery wilcze watahy (w sumie 21 wilków).

Leśnicy obliczyli, że od początku grudnia wilki zagryzły już 40 zwierząt. Teraz chętniej atakują one zwierzęta w lesie, bo z łąk znikły owce.

Urząd Wojewódzki w Rzeszowie szacuje, że w tym roku za zagryzione przez wilki zwierzęta gospodarskie wypłacono ponad 106 tysięcy złotych odszkodowań (dwa razy więcej niż w ubiegłym roku). Wilki nachodziły hodowców 135 razy.

Marek

Tak na zamknięcie wątku i starego roku..

..przypomniały mi się opowiadania z serii Klasyki Dziecięcej Jacka Londona i Jamesa Olivera Curwooda..

ARTIST - Ira
TITLE - Zew krwi
ALBUM - 1993


Urodziłeś się na skraju miasta
Urodziłeś się wśród ruder i dziur
Urodziłeś się bo brakło pieniędzy
Tutaj rządzi tylko pieniądz i ból

Urodziłeś się biedny i hardy
Urodziłeś się gdzie złodziej to król
Urodziłeś się i chciałeś być inny
Urodziłeś się tu i w uszach ci brzmi

ref.

Zew krwi !
Zew krwi !
Nie pozwala ci stąd odejść
Walczysz aby przeżyć kolejny dzień
Zew krwi !
Zew krwi !
Liczysz ze ktoś to w końcu zmieni
Chciałbyś aby Bóg czasem podał ci dłoń

Dyktatura ekologów?

Cyrkowcy przyznają, że żaden klaun nie rozbawi tak publiki jak przebrane małpy. (Fot. archiwum)

Ludzie chodzą do cyrku, bo chcą zobaczyć lwy i tygrysy. A te muszą siedzieć w klatkach, co ekolodzy uważają za ich dręczenie. (Fot. Sebastian Stemplewski)

wszelki duch Romanie!! ;-)

skadeś Ty wywlókł tak stary post;-)

Fajny jednakowoż bo mi przypomniał łobuzersko nas zaniedbującego a lubianego przeze mnie Marka z Rzeszowa.

--------------------------------------------

nie popieram "ekologów" no i przywłaszczyli sobie nazwę - w żaden sposób im nie przysługującą, bo naukowców to z nich raczej nie będzie. Szkoda że media w tym pomagają.

ale zniknięcie cyrków powitam z satysfakcją. Jarmarczna i głupia sztuka moim zdaniem.

ale fajny post:-)

Adaa tam cytuje :

Tym zwykł mawiać "nie czuję się kompetentny, więc chętnie zabiorę głos":-)))

Cyrk bez zwierzat - polemiki

Może tak będzie łatwiej Darek. Pozdrawiam po "latach":-)

www.krzysztof.czabanski.net/felwar/fel20.html

www.tygodnik.onet.pl/1571,1195060,felieton.html

www.polityka.onet.pl/artykul.asp?M=FS&NR=2474-2004-42

www.empatia.pl/str.php?dz=5&id=222

www.fijor.com/index.php?a=p&id=137

www.empatia.pl/str.php?dz=5&id=222&str=2

ej tam Fred..;-)

cii.. Adaa - czytam:-))

I kurcze.. jakoś mi "Przeżyj to sam" Perfektu się nasuwa..

Cyrk bez zwierzat

nie dość że znieczulica to jeszcze płazy a w dodatku lombardy - a więc i lichwa! I cyrk!! A zwierzęta bezrobotne! Co na to związki zawodowe??

;-)

no sobie poczytałam też...

niektórym sie Lombard przypomniał, niektórym zz...a mi tytuł jednego z felietonów i opowieść o św. Franciszku przywolały  z pamieci słowa św. Augustyna:

"Kup sobie psa.To jedyny sposób, abys mógł nabyc miłość za pieniadze"

Oczywiście...zadnych powiazań...tak tylko mi sie przypomniało....

hm... jakimi sciezkami chadza myśl ludzka;-)

od zz do miłości za pieniądze

Cholera mam chomika w klatce. Wypuścić czy jak?

A biletów do cyrku szkoła nie powinna rozprowadzać. Nie powinna również brać udziału w różnych "konkursach" typu: kto nazbiera najwięcej makulatury, złomu.... dostanie nagrodę (zwykle nędzną). Niby czyste działanie proekologiczne. A firma, która konkurs zorganizuje surowce sprzeda..

I co jam mam z tym chomikiem zrobić? I syn chciałby się nauczyć jeździć konno. A za cholerę od konia się nie dowiem co on o tym myśli. A dzisiaj widziałem policjanta jak prowadził psa. Na smyczy i w kagańcu, pies się nie buntował, tresowany jakiś czy co? Widziałem w telewizji reportaż o świni, która szuka narkotyków na lotnisku, ćpała wcześniej czy co. Sąsiadka ma futro, chyba ją farbą obleję

spayk - zwierzęta pracujące dla ludzi to co innego niż zwierzęta pracujące dla uciechy gawiedzi

jedno to potrzeba a drugie zbędne poniżanie i cierpienie

Melduję się, Marku!

Pozdrowienia z urlopu dla poratowania zdrowia. 
I z pięknego Beskidu Niskiego.
Odpoczywam, leczę się i podróżuję.

Marek Widurek
Już nie z Rzeszowa -
wyprowadziłem się na wieś ;)))

ps.
Pozdrawiam również Uruloki i Pazuzu.
To nie zwierzaki ale cyrk też mam z nimi niezły.

A na czatu oczywiście nikogusieńko :(((

Też sobie idę, poszwenadam się jeszcze po necie.

ooo

Marek:-)

wiecie

przypomniały mi się dawne czasy i wstyd się przyznac- lezkę mam w oku

Bylismy bardzo inni te kilka lat temu- tzn ja bylam.

Więcej chyba entuzjazmu, czy ja wiem czego jeszcze...

Ściskam mocno Marek!

Dzięki za pozdrowienia.

Od listopada wrócę tu na dłużej bo już wytrzymać nie mogę bez Was.

Buźka!

Marek

dobranoc:-)

małpy na noc

o..

..Marek;-))

..już Ci daruję te kołki do planu;-)))) Pracujemy od 2 lat na Vulcanie:-)

ot..i łza się kręci w oku..