jestem polonistką i umiem rozpoznać dys....

skrzacie- odniosłam się do tego.

w kwestii rozponawania dys(...)

Mysle, że diagnoza dys(...) to nie jest wcale łatwa sprawa i nawet wieloletni staż pracy w charakterze n-la polonisty nie gwarantuje nieomylności ;-)

Moja córka została zdiagnozowana dopiero w ...gimnazjum. I to nie dlatego, ze robiła błędy, ale dlatego, ze  ich nie robiła ;-)

To b. ambitne, pilne i dość zdolne dziecię nauczyło sie używac w wypracowaniach (i innych formach) wyrazów bliskoznacznych bez problemów z ó, rz, h itp. Węszyłam dysgrafię, bo brzydko pisała i mimo bardzo planowego zycia sprawiała wrażenie uczennicy chaotycznej, Pisała jednak jednak zbyt czytelnie, choc paskudnie  - mimo wielkiej motywacji, żeby mieć ładny charakter pisma - taki jak ...mama, oczywiście  ;-)

Bomba gruchnęła pewnego dnia, gdy napisała bezbłędnie konkursowe dyktando w szkole, a następnie posadziła ortografa "ktuży"

Inna, wybitna uczennica (szefowa szkolnej, wysoko nagrodzonej w konkursie ogólnopolskim, gazetki szkolnej), zdradziła się z dysleksją, gdy  przepisując z tablicy wyraz "mężczyzna",  napisała "menszczyzna" (na moich oczach), a była wówczas już licealistką, która tez nieźle radziła sobie z unikaniem uzywania słow trudnych ortograficznie. Ta dziewczyna, (która dziś jest po kilku fakultetach, udziela się naukowo i społecznie na płaszczyźnie międzynarodowej) opanowała sztukę czytania i pisania w klasie 3 SP, a jej najgorsze wspomnienie z SP to wielki żal, że nigdy nie dostapiła zaszczytu umieszcznia jej zeszytu na wystawce klasowej, choc przepisywała go wiele razy. Kasia i tak miała szczeście, bo jej pani z nauczania poczatkowego bez paniki traktowała opóźniony start w nauce czytania, zadawalając się nieprzeciętną wiedzą i umiejętnościami dziewczynki w innych dziedzinach - nie miała wiedzy na temat dysleksji, ale miała dobrą intuicję.

Sporo dyslektyków nie trafia do PPP w SP nie dlatego, że ich rodzice ignorują sugestie płynące ze szkoły, a dlatego, że zamiast profesjonalnych wniosków, opinii od nauczycieli, uzyskują sygnały na temat: chaotyczności, braku koncentracji, niestaranności, złej woli, lenistwa,  lekceważenia, nieobowiazkowości, braku pracy itp.

Uczeń dyslektyczny z nałożoną na to niechęcią do szkoły i nauki, jest niestety "produktem" nieprawidłowej stymulacji podczas nauki szkolnej.

I dlatego, dość smutnym jest fakt, że n-le, którzy u ucznia starszego (gim, LO) bezbłędnie i ochoczo zauważaja niechęć, unikanie, itp. jednocześnie z wielka podejrzliwoscią traktują opinię z PPP o dys(...)

PS. I jeszcze jedno - uważam, że ze słownika pedagogów powinno zniknąc słowo LENIWY ;-)

Nie ma leniwych uczniów - są za to  uczniowie z ...wyuczoną bezradnością, osłabioną  motywacją do nauki lub z innymi problemami zdrowotno-emocjonalno-wolicjonalnymi. Zadaniem n-li jest szukac przyczyn tych niekorzystnych zmian i starć sie im przeciwdziałać - nawet, gdy nie ma wsparcia ze strony rodziców.

z...

bezradnością, osłabioną  motywacją

z moich czasów to się właśnie nazywało leniwy;-)

:))

Zadyszku- "lenistwa"- czyli sposobu radzenia sobie w sytuacjach tak, by nie trzeba bylo podejmowac wysiłku  nauczył go świat, Ty go teraz nauczasz w drugą stronę.

Czyli ściśle wedle zdania Malgoś:

Zadaniem n-li jest szukac przyczyn tych niekorzystnych zmian i starć sie im przeciwdziałać - nawet, gdy nie ma wsparcia ze strony rodziców

Na tym polega wychowanie- także na tym

bo tak powiem szczerze- jak uczeń wolałabym gdy mnie ktoś nazwał leniem niz dzieckiem z wyuczoną bezradnością.

Za własne lenistwo bowiem mogłam być odpowiedzialna ja sama, a za bezradność... no cóż  bezradność jest stanem dośc beznadziejnym

.............

Ale mam wrażenie, że Małgoś ma rację- uczyłam małe dzieci i pracuję w podstawowce.

Male dzieci uwielbiają pracować i wykonywać różne zadania.
"lenie" pojawiali się wówczas, gdy dzieci
a) Nie odnosiły sukcesu
b) Nie widziały sensu w pracy
c) Nie miały wsparcia w działaniu, więc nie wiedziały jak wykonac pracę
d) Nikt nie był zainteresowany nimi i ich pracą

Myslę, że od tego miejsca zaczyna się "wychowanie do lenistwa".
I tak na to patrząc- czy te dzieciaki porzucając działanie naprawdę były i są leniwe?

O tym jak chętne do pracy i nauki sa dzieci, wiedzą najlepiej ...nauczyciele z nauczania początkowego :-)

Ile się trzeba nastarać, żeby z takiego rwącego sie do nauki, pełnego naturalnej ciekawości poznawczej ucznia-świeżaczka wyhodować ..."lenia"?

Czy temu są winni rodzice, media i rówiesnicy?

Czy mordercze słowa typu:

"Siadaj, ty jak zwykle nie na temat"

"Znowu nie rozumiesz?!"

"Bardzo niestarnnie zrobione"

"Czy ty w ogóle rozumiesz, co się do ciebie mówi?"

"Wiem, że sam tego nie zrobiłeś"

"Odechciewa się pracy, jak sie człowiek naużera z takim uczniem"

"Nie, to za trudne dla ciebie"

"Ty sie do tego nie nadajesz"

"Jak mozna byc takim leniuchem?!"

"Znowu nie umiesz"

"Ile razy mam tłumaczyć?!"

"każdy juz dawno zrozumiał tylko ty nie"

"Bardzo słabo"

...od samego wypisywania zrobiło mi się ..NIESWOJO :-(

;-)))))) Krasnoludku (z przymrużeniem oka)

Zadyszku,

co to znaczy, że nie chce Ci się pisac planów wynikowych, sprawozdań, opinii, procedur???
Zobacz jak inni sobie świetnie radzą! Jakie ładne robia tabelki i wykresy, a Ty tak wszystko byle jak, bez zaangażowania i twórczego podejścia do tematu!

Tylko Ty wciąż masz tyły. Inni zrobili juz zestawienie do przodu na dwa lata, a Ty wciąz siedzisz w 2004!

Czarna przyszłość przed Tobą się rysuje - coraz mniej uczniów, coraz większa konkurencja. Dyrekcja wymieni Cie na model bardziej ochoczy do pisania papierków, a Ty wylecisz na zielona trawkę. I wtedy dopiero będziesz miała pretensje do świata i siebie!

...

Już widzę jak ochoczo pędzisz do segregatorka, żeby podkolorowac tabelkę i wymyslic jakąś przydatna procedurkę ;-)

.

Małgoś (z przymróżeniem również)

asiu,

Małgoś...

skrzacie

nie podważam, Renato, i nie dociekam. Epidemiologia się widocznie zmieniła, bo mam publikacje ww. autorki podające liczby przywołane przez mnie.

Widziałam całą klasę w 1998r. przebadaną jednego dnia przez jednego psychologa i wszyscy mieli... dysleksję. Zmieniały się jedynie dane osobowe.

PS. lub dyslekcję - lubię szczególnie ten termin.... Ta droga doprowadziła do małej wiary nauczycieli.

czy tylko poloniści?

o 10-15% dyslektyków w populacji czytałam i słyszałam (na szkoleniach) już ponad 10 lat temu - myślę, że teraz ta liczba może być nawet większa;

w 30-osobowej klasie mozna spotkać (i jest to normą staystyczną) od 3 do 5 uczniów z dys(...)

Ale może być też ich O albo aż 15 lub więcej (np. gdy szkoła ma opinię przyjaznej, cierpliwej i dobrze traktującej dyslektyków)

Gaba - 100% klasy dyslektyków w wyniku działań jednego psychologa w ciągu jednego dnia, to ...NIC ;-)

to tylko jeden pseudofachowiec i zdarzenie jednostkowe - na podstawie, którego nie można budować postawy nieakceptacji opinii z PPP,

jesli byłaś świadkiem takiej diagnostycznej szopy, to chyba  (jak Cię znam)  nie pozostawiłaś tego w tzw. "świętym spokoju"?   ;-)

Skrzat - nie trzeba wielkich pieniężnych nakładów na oświatę, żeby zwiększyć "wykrywalność" zakłóceń rozwojowych typu dys(...) - wystarczy jedna-dwie szkoleniowe rady pedagogiczne, podczas których fachowiec nauczy n-li, co mogłoby budzić ich czujność, na tyle by kierować dzieci do PPP w celu zdiagnozowania ewentualnej dys(...)

Wiele lat temu organizowałam coś takiego w swojej szkole - wtedy dysleksja naprawdę była dla wielu n-li czymś kompletnie nieznanym. Nie staralismy sie diagnozować dys(...), ale reagować na charakterystyczne błędy i zachowania ucznia, wymienialiśmy się doświadczeniami podczas spotkań rad ped. i mając informacje od n-li wielu przedmiotów sporzadzaliśmy wnioski o przebadanie ucznia (oczywiście wczesniej informując o naszych sugestiach rodziców i ucznia) - przecież to nic nas nie kosztowało, no może parę złotych na kilka książek o dysleksjii do szkolnej biblioteki ;-)

Jakie są przeszkody, aby uczulić n-li na symptomy dys(...)?

Żadne - jedynie brak dobrej woli i niechęć do drobnego wysiłku  organizacyjnego ze strony dyrekcji i n-li...

Małgoś...

Małgos, to cały przemysł dyslektyczny, kultura bycia - arogancji

Jedna klasa u jednego "fachowca" to jest pikuś - są firmy żyjące z tego, wydanie zaświadczenia kosztuje od 200-400zł. Załatwia sie to w jeden wieczór.

U nas próbuje sie walczyć w tym procederem - w obornie dzieci dyslektycznych.

Panie w poradniach nie pomagają, nie trenują, nie ćwiczą tylko diagnozują - jak stachanowcy we wrzesniu, nie wydają zaświadczeń, a diagnozują - kartki piszą potem, w październiku...

Mam takich kilkunastu, dlatego mogę epidemiologicznie stwierdzić, że jest to przypadłość okresowa, zaraźliwa, zwłaszcza we wrześniu, stymulowana zwłaszcza przez rodziców, co gignosci potwierdzają, ukatywnia się zwłaszcza w klasie VI i III i robią to na bezczelnego zwłaszcza ludzie zaradni, którzy wiedzą, jak wiele zależy od edukacji, dostęp do badań mają ludzie zapobiegliwi - np. w miastach, mają te dwie stówy... 2 punkty to być=albo nie byc w wymarzonej szkole.

Klutura załatwiania to czysty PRL... - my to mamy w sobie i we krwi.

- zbadano (już!!!), że jest to w pierwszym rzędzie tzw. inteligencja prawniczo-lekarsko + własna inicjatywa. To sie bardzo opłaca.

Małgoś, zapoznaj Ty się lepiej z tzw. mapą dyslekcji.

Piszę te smutne słowa wyłacznie w obronie Twojej córki oraz tych dzieciaczków, ktorych nijaka wina, ze poobłaziło ich to paskudztwo.