ale jest już szósty rok "reformy" edukacji; bo przecież, kiedy do niej przystapiano, nie liczono się ze skutkami finansowymi! Minister Handke - jak podnosiła wówczas krytycznie prasa nauczycielska - argumentował, iż ,,»najważniejsze to wprowadzić w życie reformę strukturalną i ona się potoczy«. Dziś, można powiedzieć, że reforma raczej się stacza" (Konarska, 2000).

Cytowany wyżej wiceminister edukacji narodowej w rządzie Jerzego Buzka - Wojciech Książek (aktualnie przewodniczący Solidarności oświatowej w re­gionie Gdańskim) jest dziś wraz z pozostałymi byłymi ministrami - Mirosła­wem Handke, Edmundem Wittbrodtem i Ireną Dzierzgowską - gorącym prze­ciwnikiem tzw. "przeładowanych" uczniami klas szkolnych. Ponieważ oficjalne stanowisko tego gremium ogłoszone w czerwcu 2004 roku (!) nie odniosło - jak ubolewa Książek - pozytywnego skutku, ogłasza on w maju br. (a więc w 2005 roku!) Petycję w sprawie liczebności uczniów w klasach (Książek, 2005). Po­znajmy ją w całości, jako swoisty dokument będący pośrednio diagnozą "zre­formowanej" szkoły i wskaźnikiem efektów "zaklinania rzeczywistości" w 1999 roku przez ówczesny resort edukacji:

       "My, niżej podpisani, apelujemy do organów prowadzących szkoły o takie ustalania

górnych limitów uczniów w klasach, aby ich liczebność nie przekraczała 24-26 w szko­łach podstawowych i gimnazjach oraz 30 w szkołach ponadgimnazjalnych.

W naszym przekonaniu jest to warunek niezbędny dla zachowania odpowiednio wysokiego i porównywalnego w różnych gminach, powiatach, regionach Polski - po­ziomu kształcenia i tak ważnego również wychowania.

       Jednocześnie apelujemy do Rządu RP o pomoc prawną, finansową samorządom te­

rytorialnym w realizacji tego zadania.

Zasada ta powinna obowiązywać już od roku szkolnego 2005/06, zaś tam, gdzie konieczny jest okres przejściowy (ale i z podaniem harmonogramu dojścia do tych pro­gów), w perspektywie nie dalszej niż najbliższe 2-3 lata".

W. Książek w komentarzu do tej tyleż słusznej co spóźnionej o co najmniej 6 lat petycji wzywa, żeby "rozpoczęły się konkretne działania w tym kierunku. Niech w miejsce zasady: róbta co chceta, pojawi się konkretna deklaracja w strategii danego samorządu, że w roku szkolnym 2005/06 próg maksy

maIny wyniesie 32 uczniów, w roku szkolnym 2006/07 - 30 uczniów itd." [wyróżnienie autora].

Wiceminister Książek wyznaje też: "Podejmuję po raz kolejny ten temat także w poczuciu osobistej porażki, że nie udało się nam w pełni zrealizować jedno z najważniejszych zadań reformy, uczynić odpowiednio wysoką, ale i po­równywalną ofertę szkolną dla dzieci i młodzieży z różnych miejsc Polski. Można stwierdzić, że brak owych progów stał się zapomnianym (niechcia­nym) ogniwem reformy edukacyjnej. Skoro nie udało się to rządzącym, może sprawę należy wziąć w swoje ręce i wypracować w dialogu z samorządami tery­torialnymi standardy społeczne, wymaga to aktywności i odwagi uczniów i ro­dziców - w tym radnych samorządów terytorialnych, a także środowiska dyrek­torów szkół, nauczycieli wychowawców, nas wszystkich" [wytłuszcz. - autora, kursywa - M.D.].

       W swoim komentarzu do powyższych słów i owej "Petycji. H" zwrócę uwa­

gę na dwie kwestie.

       Po pierwsze, wiceminister Książek oświadcza dość barokowym językiem,

że nie udało się "nam", czyli ekipie ministra Handkego, "w pełni zrealizować jedno z najważniejszych zadań reformy". Rozwiązali zatem choć częściowo problem struktur klas szkolnych zachwianych i zagrożonych od samego począt­ku z racji gwałtownej zmiany struktury całego szkolnictwa? W mitycznym unie­sieniu, każdą wątpliwość w tej kwestii (wystarczy przejrzeć prasę z tego okresu) rozwiewano odwołując się do czekającego nasz kraj niżu demograficznego.

Zbliżająca się pułapka liczebności klas szkolnych nie była oczywista dla "zakli­nających" rzeczywistość reformatorów. W sprawie "przeładowanych" klas (przyczyn i następstw tego zjawiska) wypowiadały się bezskutecznie u progu reformy szkolnictwa rozmaite środowiska - szkolne, rodzicielskie, samorządowe oraz akademickie6. Wszakże ówczesny resort nie podejmował publicznie tego wątku, jako że sukces "reformy bez pieniędzy" czyniłby wątpliwym.

 Skoro obiecywano szkołę opartą na sukcesie w warunkach (jak głosiły oficjalnie różne MEN-owskie "pomaraI1czowe" czy "niebieskie" książeczki), "efektywności i wydajności" w kontekście "równości, spra wiedli wości i wolności", skoro gło­szono mit o zreformowanej szkole jako miejscu "siedmiowymiarowego" rozwo­ju osobowości ucznia, a personalistyczna retoryka była na podorędziu - to dyso­nansem poznawczym stawałaby się pogłębiona ref1eksja i publiczna dyskusja nad dylematami związanymi z procesami masowego likwidowania małych szkół (z czym mamy nadal do czynienia), powoływania rzekomo przejściowego kuriozalnego tworu (zakorzeniony już na dobre) tzw. "wirtualnych" gimnazjów czy skrywanego wstydliwie powołania klas zbiorczych dla niewypromowanych 30 tys. uczniów pierwszych klas szkół średnich, które nie mieściły się w nowej

strukturze szkoły.