Wnioski z badań na temat: "Jak nauczyciele widzą uczniów"

W polskiej, współczesnej szkole:

1. Nauczyciel postrzega swoich uczniów jako PRODUKT DO UROBIENIA - mniej lub bardziej nierozpoznawalną i niezróznicowana masę a nie jako indywidualności.

2.Nauczyciel uczy swoich uczniów JAK BYC TYPOWYM  - przyzwyczaja do rutyny, schematu,"bezpiecznych" ocen.

3.Nauczyciel uczy swoich uczniów, że głównym wyznacznikiem ich wartości są ...OCENY (za posiadanie jak największej ilości wiadomości - często mało przydatnych).

4.Nauczyciel prowokuje swoich uczniów do obrony przed ocenianiem (które wywołuje lęk u ucznia) - stąd coraz liczniejsze postawy KONFORMIZMU i REZYGNACJI u młodzieży. Uczniowie pragną przede wszystkim świętego spokoju, nie chca wystawać ponad przecietność, nie chcą być różnicowani pod względem ocen

5. Nauczyciel wzmacnia u swoich uczniów TYPOWOŚĆ, gdyż uczen typowy dla niego to osoba: niekonfliktowa, nieabsorbująca uwagi, wysiłku i czasu. - a tacy uczniowie sa wygodni dla nauczyciela

6. Im wyższa klasa tym coraz bardziej NEGATYWNE postrzeganie uczniów przez nauczycieli - im starszy uczeń tym większe wymagania z jego strony i krytyka - a tego nauczyciel nie lubi.

7.Nauczyciel w procesie dydaktycznym (rutynowym, lekcyjnym) nie dostrzega indywidualności ucznia - jego umiejętności wybitnych, zainteresowań, hobby i pasji). Dopiero w ramach zajęc pozalekcyjnych i pozaszkolnych (np. wycieczki, akcje, imprezy, przedsięwziecia) nauczyciel odkrywa niepowtarzalność swoich uczniów. Obowiązkowe zajęcia szkolne nie sprzyjają rozwojowi indywidualności, kreatywności, zainteresowań. Osobowośc ucznia przegrywa w obliczu OCEN wystawianych najczęściej za realizację narzuconych programów, sprawdziany i inne dowody nauczycielskiej pracy.

EFEKT OBRÓBKI W MACHINIE SZKOLNEJ:

przeciętniak

który nigdy nie siada ani w pierwszej ani ostatniej ławce. Sam, do niczego się nie zgłasza, ani niczemu się nie opiera. Zawsze robi to co wiekszość klasy: tak sie ubiera, śmieje się tego co większość, złości i martwi się tym co inni. Nie dostaje ani szóstek ani jedynek. Nie sprawia trudności wychowawczych, ani nie przynosi sukcesów. Z trudem mówi TAK lub NIE, woli: może, chyba, prawdopodobnie. Wiekszość nauczycieli nie pamieta jak się nazywa

Na podstawie artykułu"Psychologiczny portret ucznia: Jak nauczyciele widzą uczniów"  Bogny Bartosz z Uniwersytetu Wrocławskiego w Pracach Psychologicznych LIV "Młodzież w zmieniającycm się świecie"

Małgoś

Maelka, o tych wynikach chyba powinni wiedzieć dyrektorzy. Nawet najbardziej światły, mądry i postępowy dyrektor nie jest w stanie stworzyc szkoły bez ...nauczycieli.

A badania wykazują, ze mimo deklarowanych celów szkoły (typu kreatywność ucznia, niezależność myślenia, indywidualnośc itd.) tak naprawdę realizujemy nasze ukryte teorie wychowania, nauczania i pseudopsychologiczne. Robimy to najczęściej nieświadomie -nasze stereotypy sa duzo silniejsze niż wiedza nabyta w trakcie kursów i szkoleń.

Nawet na tym forum ;-) - Maelka - dość często zdarzają się głosy wołające o ...typowość ucznia. A te marzenia o zaostrzeniu dyscypliny (bez względu na legalnośc metod)?

Właśnie skończyłam obliczenia dot. ankiety na temat "Kto nie respektuje Twoich praw?" Juz ochłonęłam z głupich emocji - teraz czas na refleksje ;-) A nie są one najweselsze.

Tak w skrócie - procedura sprawdzania wiedzy i oceniania, to często jawne i świadome ze stronu n-li łamanie aż 8 statutowych praw ucznia, a w zakresie swobody wyrażania poglądów - az 3 prawa statutowe są nieprzestrzegane.

Wracając do badań - myślę, że proces uśredniania człowieka zaczyna się od bezkarnego łamania jego praw - np. od sprzeczności między tym co szkoła szumnie deklaruje w swoim statucie, a realizacją jego zapisów.

Dzieci uczą się życia od nas...

 Dziecko krytykowane-uczy się potępiać

Dziecko wyśmiewane-uczy się nieśmiałości

Dziecko żyjące w nieprzyjaźni-uczy się agresji

Dziecko zawstydzane-uczy się poczucia winy

Dziecko żyjące w tolerancji nabiera cierpliwości

Dziecko zachęcane-uczy się wiary w siebie

Dziecko rozumiane-uczy się oceniać

Dziecko traktowane uczciwie-uczy się sprawiedliwości

Dziecko żyjące w bezpieczeństwie-uczy się ufać

Dziecko przyjmowane takim jaki jest-uczy się akceptować innych

Dziecko otaczane przyjaźnią-uczy się szukać w świecie miłości

                                                                 Dorothy Law-Nolte

Wiedząc o tym nie wychowa sie przeciętniaka:-)

ba!

ale to tkwi w naszych głowach:

Janusz Korczak: Nie możemy zmienić naszego życia dorosłych, bośmy sami wychowani w niewoli, nie możemy dać dziecku swobody, dopóki samiśmy w kajdanach.

hm

nie rezygnowałbym z tego - jako kolejnego szczebla regulaminowej kary. Są różne przewiny i rózna młodzież. Nie wszytkie to anioły, zapewniam.

Byle adekwatnie. To moje zdanie. I nie widzę w tym jakiegoś narzedzia do przystrzygania wszystkich na równo. Zdaje sie że to nie bardzo koresponduje z głównym nurtem dyskusji, no ale ..:-)

Marku, komu i co chcesz coś przystrzygać karząc go publicznie, na apelu?

Jeśli to już nie anioł, to  ani w nim sumienia, ani litości, ani poczucia winy, ani wstydu...można go jeszcze tylko ...upodlić i publicznie napiętnując wybić mu z głowy resztki poczucia godności.

Najtrudniej jest w karłowatym człowieku obudzić pragnienie wielkości i szlachetności. Ale tego nigdy nie dokona sie przy pomocy potępienia przez tłum.Trzeba mu dać szansę na bycie ...Człowiekiem

Hierarchiczny układ kar.... czyli jesli mała nie zadziała, to sięgamy po bardziej dotkliwą, żeby był efekt, żeby dowalić itd. I coraz wieksza bezradność i bezsilność - one prowokuja nas do rozwiązań okrutnych ...ostatecznych

Marku, a na końcu tej drogi szubienica czy elektryczne krzesło - jako szczyt tej drabiny?

W wychowaniu potrzebna jest konstruktywna krytyka i uznanie, zachwyt, kara i nagroda .

Aby przynosiło to oczekiwane rezultaty, po pierwsze musi to być realistyczne , po drugie trzeba stosować racjonalny "płodozmian"

Tak jak powiedział  Marek, byle adekwatnie.

a na końcu tej drogi szubienica czy elektryczne krzesło - jako szczyt tej drabiny?

Nie powinno paść to pytanie.

Widzę eskalację nadinterpretacji.

hmm, oberwałem?

ale to okazja by usłyszeć kilka komplementów. :-))))

Miałem takiego co bym miał ochotę go pokazać wszystkim. Ale nigdy sie nie dał zaciągnąc pod pręgierz - nie przychodził do szkoły:-)

Tak więc z powyzszego powodu w mej krótkiej dyrektorskiej karierze tylko raz miałem okazję kogoś pokazac na apelu - ale na własne zyczenie - na owym apelu rozrabiał i sie wydatnie zaprosił do zademonstrowania.

Chciałbym miec w zanadrzu taką karę - ale nigdy skutecznie jej nie uzyłem - o to mi chodziło. Moze o to w ogóle chodzi? Coś jak z bronią atomową:-)))

Hmmmm, hmmm. A co do tego elektrycznego krzesła - Adaa lepiej to wytłumaczyła. Sadze ze elektryczne krzesło by sie nie przyjeło bo organy prowadzące jako strasznie skape, żałowały by środków na etat kata szkolnego;-)

A ja będę bronić wolności do stawiania pytań ;-)

Za  myślą Marka:

"nie rezygnowałbym z tego - jako kolejnego szczebla regulaminowej kary. Są różne przewiny i rózna młodzież. Nie wszytkie to anioły, zapewniam".

(według mnie) kryje się koncepcja stopniowalności kary - od lekkiej do coraz bardziej dotkliwej i wciąż adekwatnej do popełnianych wykroczeń, czynów...zbrodni. A także założenie, że młody człowiek JEST, a nie ze dopiero się staje, rozwija, tworzy.

Trudno jest mówic o osobowości u nastolatka - to dopiero temperament, zdolności i potencjał osobowościowy.

Stopniowalność kary to jak lawina - raz uruchomionej nie mozna zatrzymać.

A kary - owszem hamują złe zachowanie (dopóki osoba karząca jest w zasięgu postrzegania przez karanego), ale jednoczesnie niszczą wrażliwość, empatię, sumienie itd. Czyli wszystko to, co powstrzymuje człowieka przed czynieniem zła

Adaa - musimy pamietać, że nawet Hitler, Stalin i Marchwicki z Katowic byli kiedyś dziećmi - o Hitlerze wiem, że był dotkliwie karany, podobnie jak  większość seryjnych morderców.

Stąd pytanie:

Dokąd prowadzi wychowanie, ktorego podstawą jest przekonanie o potrzebie stopniowania dotkliwości kar wobec młodych ludzi ( których uważa się niezmiennych w zakresie pojmowania dobra i zła)?

Ale, ale...co tym przeciętniactwem?

Czy rzeczywiście kochamy uczniów nieprzeciętnych?

;-) Z ręka na sercu? ;-)

Majka :-)))

to nie jest możliwe - sprzeczne z rachunkiem prawdopodobieństwa, statystyką i rozkładem normalnym!

jesli Ty masz ponad 30 indywidualistów, to gdzies muszą byc klasy pelne przeciętniaków

hi, hi :-)

Tak mi się zdawało :-)))

Ale ostatnio namierzony w jednej z klas "polonistyczny muł bagienny" maluje takie akwarele.....:-)))

Właśnie!

Przeciętniaka NIE MA!!!

Każde dziecko jest inne, każde jakoś wystaje z tego "przeciętnego" ubranka... W jedną lub w druga stronę... albo w trzecią...

I co by nie robić to jednak mniej lub bardziej zachowuje swoją indywidualność... Na szczęście!

Oczywiście, że lepiej kiedy bardziej...

A nawet takie, które wydaje się idealnie przeciętne, takie nie jest... ono tylko bardzo dobrze potrafi ukrywać swoją indywidualność... I to jest smutne.

Dla mnie dobra szkoła, to własnie taka, która hamuje ten proces, a nawet stara sie go odwracać...

Ewa Rz - no właśnie! Przeciętniaków nie ma ...ale jedynie wśród dzieci, które rozpoczynają żmudny proces edukacji.

Potem, w trakcie obróbki COŚ (KTOŚ) uczy ich bezpiecznego uśrednienia aspiracji, ambicji, umiejętności, emocjonalności i ...osobowości

uczy, bo

nie pomaga odkrywać: osobowości, umiejętności, nie wzbudza ambicji, aspiracji...

To wcale nie jest łatwe, szczególnie w przeludnionych klasach, w zabieganiu w tworzeniu papieromanii, trzeba się uczyć organizowania czasu tak, aby był czas na to odkrywanie. I jeszcze - sztuki obserwacji, i jeszcze umiejetnej informacji zwrotnej, i jeszcze....

Próbujmy odkrywać......

A może....

Byłam dzisiaj na spotkaniu dyrektorów z wizytatorem - było miło i owocnie, ale znowu dowiedziałam się o iluś tam dokumentach i zasadach tworzenia dokumentów.

Papiery przesłaniają mi szkołę: nauczycieli, uczniów, misje i wizje i cele.

Marzy mi się szkoła na wzór - akademii ateńskiej ;-)

bez ocen, dokumentów, programów pro- anty- itd.

Przestałam lubić swoje biurko w pracy - brakuje mi pomysłów na logiczną segregację papierów. Nienawidzę słów: ścieżka, sprawozdanie, ewaluacja, wdrożenie i profilaktyka.

Coraz częściej narzekam, nie mam czasu dla ludzi, okazuję zniecierpliwienie i brak mi entuzjazmu. Czuje, że lada moment przestaną do mnie wpadac n-le z tym swoim "mam pomysł!" bo oprócz pomysłów i ich realizacji zaczęłam domagać się dokumentowania ich realizacji.

;-) TEMAT PRZEDSIĘWZIECIA: Dekoracja wigilijna sali lekcyjnej...cele wychowawcze.....plan....podział ról....terminy....jakie umiejętności...osiagnięcia...ewaluacja przebiegu realizacji...kontrola efektów...raaatuuunkuuuuu! :-(

BŁAGAM O PROCEDURĘ TWORZENIA PROCEDUR!!!

Jak odnaleźć i rozpoznać indywidualności w papierowym świecie?

będę uczyć po kryjomu :-)

Przejdziemy na system tajnych kompletów.

"Sprawozdanie z realizacji.."...to śni się koszmarem. Odechciewa się robić cokolwiek :-(((

Też nas dzisiaj "przeszkolono". Biedny dyrektor...

Majka! tajne nauczanie! komplety! to cudne!

Mała grupa, wokół okragłego stołu, z szacunkiem do książki (no może do ....ekranu komputera), prawie szeptem o wartosciach, przesłaniach, refleksjach.. I wiesz co?

Słuchamy sie nawzajem - żadne pomoce naukowe, pomysły metodyczne, bajery i burze mózgów nie zastąpią podstawowej umiejętności człowieka myślącego - SŁUCHANIA

ach...rozmarzyłam się :-)

Jestem zdania, że

przeciętny uczeń rodzi się w przeciętnej rodzinie,  chodzi do przeciętnego przedszkola, przeciętnej szkoły, studiuje na przeciętnej uczelni, pracuje w przeciętnej firmie, ma przeciętnych rodzicow, przeciętnego brata , przeciętną siostrę, przeciętnego kolegę, przeciętnego sąsiada. Idąc tym tropem myślenia -przeciętny pracownik ma przeciętnego szefa, przeciętny mąż ma przeciętną żonę itp.

Przeciętność jest wszędzie, a  w niej sporo miejsca dla przeciętniaków. Szkoła, która z natury jest przeciętna, nie toleruje ponadprzeciętnych uczniów , nauczycieli, dyrektorów, rodziców itp.

Ale, swoją drogą jakaż piękna może  być   przeciętność, jak dobrze schować się  za nią,  zrzucić na nią to i owo...

Dostrzegam wiele barw przeciętności. Martwię  się  o   los tych, którym przeciętność tak trudno przychodzi.

Przeciętność tkwi potencjalnie w każdym z nas. Iluż  z dzisiejszych przeciętnych nauczycieli, przeciętnych dyrektorów to byli  przeciętni uczniowie?  Twierdzę, że zdecydowana większość. Dlatego jestem optymistą.

Pozdrawiam :-)

Jaśku? a ten twój optymizm to z powodu:

a) że tak łatwo sie wybić na tle wszechobecnej przeciętności?

b) bo po prostu ...kochasz przeciętność?

c) im więcej przeciętności tym mniej tych ..poniżej?

???

a,b,c

 Małgosiu,

a) tak, bez wątpienia;

b) tak, ale bez wzajemności;

c) tak, z troski,

Pozdrawiam :-)

mogę? ;-)

a) przeciętnie;

b) przeciętnie;

c) powyżej przeciętnej;